Joost Galema | 10 augustus 2016

Sterk verhaal Liszt of Chopin?

Wie is wie in die duistere Parijse salon?

Op een avond in een Parijse salon speelde Franz Liszt een Nocturne van Frédéric Chopin. Hij nam de vrijheid wat eigen versieringen aan de muziek toe te voegen, tot ergernis van de aanwezige Chopin, wiens gezicht boekdelen sprak. Op een gegeven moment had hij zichzelf niet meer in de hand. ‘Ik smeek je, mijn vriend’, beet hij Liszt toe. ‘Als je mijn muziek eer wilt aandoen, speel die dan zoals zij geschreven staat of helemaal niet.’
‘Doet het dan maar zelf’, antwoordde Liszt gepikeerd.
Chopin ging achter de piano zitten. Een windvlaag blies een kaars uit, en toen iemand hem weer wilde ontsteken, riep de componist: ‘Doof alle lichten maar, ik heb aan de maan genoeg.’
Hij improviseerde bijna een uur en toen hij eindelijk ophield was iedereen in tranen. Liszt omhelsde hem. ‘Je hebt gelijk, met jouw noten moet niemand knoeien. Je bent een ware dichter.’

Vijf dagen later troffen beide musici elkaar opnieuw in dezelfde salon. Liszt vroeg Chopin om iets voor het publiek te spelen. Hij liet het personeel alle lampen uitdoen en de gordijnen dicht trekken. Het was pikkedonker. Toen Chopin naar de piano wilde lopen, hield Liszt hem even tegen, fluisterde iets in zijn oor en ging toen zitten. Achter de piano welteverstaan. Liszt speelde dezelfde compositie als Chopin vijf avonden eerder. Het publiek was betoverd. Eenmaal klaar pakte Liszt lucifers en stak de kaarsen op de vleugel aan. Het publiek was verbijsterd om hem daar te zien zitten.
‘Wel, wat vond je ervan?’ vroeg hij aan Chopin.
‘Hetzelfde als alle anderen’, antwoordde die. ‘Ook ik dacht dat het Chopin was.’