Cécile Huijnen | 14 mei 2018

Snapshot Klassiek Tien redenen

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Tien redenen

Veel mensen denken dat het beroep van musicus bijzonder is. Dat is ook zo. Maar ieder voordeel heeft een nadeel. Daar gaan we.

1. Je strijkt, zaagt, blaast, of trommelt je een ongeluk voordat je wat kan. En als je het eindelijk kan, blíjf je je een ongeluk strijken, zagen, blazen of trommelen, anders kun je het dus niet meer.

2. Dirigenten drijven altijd hun zin door. Je hebt niks in te brengen.

3. Je zit bij je collega’s op schoot want het podium is altijd te klein. Dus val je bijkans flauw van de variatie aan odeuren: knoflookkegels, okselzweet, of aftershave die nou net jouw favoriet niet is. Zeker niet om half tien ’s ochtends bij de repetitie.

4. Veel musici verdienen minder dan modaal. Daarvoor lever je avond aan avond een topprestatie. Je krijgt geen telefoon, laptop of leasebak van de zaak, en zelfs het financieren van je instrument is je eigen probleem.

5. Je dient sjiek de friemel, geïnspireerd en ontspannen glimlachend op de bühne te verschijnen, terwijl je kind de griep heeft, je auto het net heeft begeven en je de in de haast geknoeide andijviestamppot vijf minuten voor aanvang nog van je concertbroek stond te schrobben.

6. Er doet altijd iets pijn vanwege de eentonige bewegingen en bizarre lichaamshoudingen waarin je soms wel tien uur per dag muzikale topsport bedrijft. Maar aan fysio’s en massages – zoals bij Ajax – doen orkesten niet. Terwijl ze bij Ajax niet tien uur per dag voetballen.

7. Veel orkesten hebben in hun artiestenfoyer alleen thee en koffie. Ga je weer met je bammetjes. En het eigenhandig geïnstalleerde Nespresso apparaat in de kleedkamer – omdat een strakke bak nou eenmaal humeurbevorderend werkt – mag niet blijven.

8. De zwarte dwangbuis – officieel rokkostuum – waarin mannen op het podium zitten, verhindert ten enenmale om soepel te bewegen. De stomerij moet je trouwens zelf betalen, dus dat doe je eens per jaar. Als het meezit.

9. De weekenden en op feestdagen ben je altijd de sjaak. Met een beetje geluk heb je één dag per week vrij, maar dan moet je studeren.

10. Je wordt als muzikale topsporter geacht tot je 67e door te gaan. Ooit een 60-plusser op de Olympische Spelen gezien?

Afijn, lijkt me duidelijk, niet aan beginnen. Maar het genot, de energie en troost die je jezelf, je collega’s en het publiek geeft met al die waanzinnige muziek, zijn niet in woorden te vatten. Zoals de reactie van de meneer in de zaal, die bij de Vier Letzte Lieder van Richard Strauss voor het eerst sinds de dood van zijn vrouw kon huilen. Onbetaalbaar.
Ik wil niks anders.