Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Teflon

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Teflon

Classics To Go liet me weten dat mijn columns een van de best gelezen items zijn van hun site. En dat ze dit nieuwe jaar graag verder willen met mijn stukjes. Wow.

Het kwam op het moment dat ik weer eens flink zat te twijfelen. Is het wel goed wat ik doe? Moet ik niet meer de highbrow kant op, om de – vaak zelfbenoemde – intelligentsia te bekoren? Neem ik niet te weinig stelling, uit angst voor de digitale incontinentie van – al dan niet anonieme – facebookende, betweterige eigengeilers? Zeggen de mensen die ik om feedback vraag wel wat ze écht denken? Ben ik niet een amateuristische beginner die onbetekenende stukjes hatseflatst over een vak dat een groot deel van Nederland niet boeit? Blijkbaar niet. Toch blijft die onzekerheid. Waarom?

Het is musicus-eigen. Het is nooit goed genoeg. Het kan altijd beter. En er is continu de druk die anderen – publiek, recensenten, en ook collega’s – je opleggen. Sommige orkesten voelen als een warm bad als je er te gast bent, maar er zijn er ook die zich minder loyaal opstellen. Ieder orkest heeft zo zijn eigen strapatsen. Geldt ook voor dirigenten. En dat veroorzaakt soms onzekerheid. Je kan dan gaan zitten balen en met de vinger wijzen: ‘Jij maakt me onzeker’. Maar dat helpt niet.

Interessant is waarom je zelf die druk of onzekerheid voelt. We psychologiseren ons suf, en er is natuurlijk geen kant en klare oplossing. Soms moet je gewoon harder studeren. Geen risico nemen, en zorgen dat je 200% zeker van je zaak bent. Dus eerder beginnen met voorbereiden, reserves opbouwen, opnames terugluisteren en opnieuw beginnen. Steeds maar weer jezelf, zo objectief mogelijk, onder de loep nemen. Maar je hebt ook die lullige factor waar je geen controle over hebt: Het Lot. Heb je een slechte nacht gehad. Is er iets met je instrument, of heb je last van je schouder. Als het dan niet perfect gaat en anderen er iets van vinden, kun je maar een ding doen: jezelf vergeven. En ik visualiseer een laag teflon. Helpt goed.

Op mijn nachtkastje liggen Sterk Verdund van Kees van Kooten en Villa Pouca van Gerrit Komrij. Totaal verschillend, maar allebei briljant. Komrijs poëzie is buitenaards. Van Kootens relaas over de geneugten van het plakken van een stukje plakband is zo geniaal dat ik mijn zoon bijna wakker lachte. Ze boetseren allebei met taal, sterker nog, ze maken hun eigen taal. Lichtjaren ben ik verwijderd van deze creatieve geesten, maar ik ga door. Ik heb er lol in.

Onzekerheid is confronterend, en het maakt je kwetsbaar. Maar dat is ook mooi. Ik omarm het en zie de positieve kant: het brengt me verder. Want een ding weet ik wel: de enige die er iets aan kan doen ben ik zelf.

Lees en luister ook