Cécile Huijnen | 26 maart 2018

Snapshot Klassiek Sprookjes

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Sprookjes

Vroeger, als kind, luisterde ik veel naar sprookjes. We hadden een grote stapel elpee’s, tegenwoordig heet het heel hip vinyl , met ‘Sprookjes van de Efteling’. Sneeuwwitje, Doornroosje, Roodkapje, ik kende ze door en door, en ik kon alles letterlijk met de plaat meepraten. Het was heerlijk om even in een andere wereld te duiken, en het happy end na alle gruwelijkheden was iedere keer een opluchting.

Ik ben nog steeds van de sprookjes, maar nu speel ik ze zelf, als Scheherazade in het beroemde stuk van Rimsky Korsakov. Scheherazade vertelt iedere avond een sprookje uit 1001 nacht aan haar man, een dominante sultan, eindigend met een flinke cliffhanger. Ze maakt hem zó nieuwsgierig naar het vervolg, dat hij besluit om haar toch maar niet te vermoorden. Want hij ging ervan uit dat al zijn vrouwen vals en ontrouw waren, en ze daarom – nadat het kakelverse huwelijk was geconsummeerd – allemaal onder de groene zoden moesten. Gezellig thema.

De stem van Scheherazade wordt gespeeld door de concertmeester, ik ben dan helemaal in mijn eentje. Een spannende en coole egotrip. De eerste keer vergeet ik nooit. Niet alleen vanwege de spanning van zo’n premiere. Na de repetitie zette ik op weg naar huis de autoradio aan. Op dat moment stortte de eerste Twin Tower in.
In shock besloten we de volgende dag om de concerten te beginnen met het Largo uit de Nieuwe Wereld Symfonie van Dvořák. De hele zaal in tranen. Het contrast met de sprookjesachtige Scheherazade na de pauze had niet groter kunnen zijn.

Het stuk is, samen met Ein Heldenleben van Richard Strauss, het grote verplichte nummer op iedere auditie voor concertmeester. Je kunt laten horen wie je bent: of je genoeg techniek in huis hebt, of je de juiste gevoelige snaar raakt, en of je het thema – dat wel acht keer terugkomt – iedere keer anders kan spelen. Want dat is wel de uitdaging. Je eet ook niet tig keer per dag dezelfde pizza.

Volgend seizoen staat Scheherazade bij mijn eigen orkest weer op het programma en deze week speel ik het bij het Antwerp Symphony Orchestra. Een andere cultuur en andere gewoontes, altijd leuk. Gelukkig hebben we een paar repetities, kan ik even wennen. Ooit belde het Rotterdams Philharmonisch. Hun concertmeester was ziek geworden, of ik Scheherazade die avond kon komen spelen. Zonder repetitie. AARRGGHH!
Ik kon. Ik heb een uur gestudeerd en ben naar Rotterdam gereden. In de Doelen kennis gemaakt met Marc Soustrot, de dirigent, en hoppa, het podium op. De adrenaline deed zijn werk, ik deed wat ik moest doen. Pas na afloop, toen er in no time een paar biertjes ingingen, voelde ik dat ik enorm op scherp had gestaan.

Intussen ben ik bijna twee decennia verder. Ik verander (is wel te hopen), en mijn Scheherazade verandert mee. Iedere keer bedenk ik nieuwe dingen. En iedere keer vraag ik me af waarom ik daar de vorige keer niet ben opgekomen. Maar toen was toen, en nu is nu. In het moment zijn, ik word er steeds beter in. Net als Scheherazade.