Cécile Huijnen | 13 maart 2018

Snapshot Klassiek Sauna

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Sauna

Een paar maanden geleden trakteerde ik mezelf op een middagje sauna. Ik wilde even rust en mijn spieren konden het goed gebruiken. Toen ik na de eerste stoomsessie hijgend de trap vanuit het koude bad omhoogklom, keek ik recht in het gezicht – en dat niet alleen – van een bekende uit de orkestwereld. Hij had zijn bril niet op, en ik zag hem – met samengeknepen ogen – zich afvragen wie ik ook alweer was. Ik vluchtte richting kruidenbad. Daar heb ik een poos rustig liggen weken, maar toen ik hem daarna wéér tegenkwam besloot ik om thuis maar verder te relaxen. Flats, flats, flats, klonken natte voeten even later achter me in de kleedkamer, en ja hoor, daar was-ie weer. Godzijdank nog steeds zonder bril. Nog nooit heb ik zo snel – half aangekleed en met zeiknat haar – een pand verlaten.

In mijn vrije tijd, en zeker in de sauna, wil ik gewoon zijn wie ik ben, liefst zonder publiek of bekenden. Maar mensen zijn nieuwsgierig. Publiek wil ook graag meer weten van die lui daar op het podium. Wie is haar partner? Neemt ze haar viool eigenlijk mee op vakantie? Die jurk zit strak zeg, te veel patatjes kapsalon?

Ik snap het wel. Bij de tandarts zit ik ook te smullen van Maxima en Yolanthe in de Privé. Met nieuwsgierigheid is niks mis, en wij, de musici, lichten graag een tipje van de sluier op, liever nog, een heel gordijn. We zijn ons meer dan ooit bewust van onze rol, ook als marketeers en verbinders. We zijn continu bezig onze programmering, presentatie, en uitstraling te vertalen naar de wensen van het publiek, en naar de behoefte van deze tijd. We vertellen op het podium over onszelf en onze muziek, en geven kijkjes achter de schermen. We willen niets liever dan contact maken, en de letterlijke en figuurlijke afstand tussen podium en publiek overbruggen. Persoonlijke verhalen maken die afstand kleiner. Ik krijg bergen reacties, van Aha-Erlebnissen als ik vertel waarom ik de ene dirigent leuk vind en de andere niet, tot verbazing als blijkt dat ik soms geen zin heb om te studeren.

Soms is het nog zoeken. Naar wat ik kwijt wil, en wat niet. Musici voelen zich kwetsbaar, ik ook, en die kwetsbaarheid uiten voelt niet altijd veilig. Maar het brengt ons wel dichterbij de luisteraar. De grens bepaal ik zelf. En dat brengt me toch weer bij de sauna. Dat deel ik liever niet, ook niet met collega’s trouwens. Op een tournee door Japan een paar jaar geleden, nodigde dirigent Ken-Ichiro Kobayashi de orkestleden uit in een traditioneel Japans badhuis. Enig idee, maar zonder mij.