Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Rampscenario

© iStock

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op vrijdagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Rampscenario

‘BOEM’ 

Geschrokken kijken we elkaar aan. De riemen bungelen over haar schouders. Op de grond het accordeon. Een gesp van de hoes is afgescheurd. De andere gesp kon de 13 kilo niet in zijn eentje aan. ‘Shit.’

Snel pak ik onze zooi: vioolkist, tassen, en een koffer met lessenaars en cd’s. Marieke tilt haar accordeon op. In het donker haasten we ons naar de voordeur van het huis in Voorschoten, waar we het laatste concert van onze najaarstour geven.

De eigenaar doet vrolijk open en snapt niks van onze witte gezichten.
In de warme huiskamer, die is omgebouwd tot concertzaal, ritst Marieke de hoes open. Voorzichtig tilt ze het accordeon eruit. Gerammel. De basbalk klettert op de parketvloer. In shock zet ze het weer neer. Dan zien we het. Vier gigantische scheuren. We vergeten te ademen.

Tegen beter weten in probeert Marieke of ze kan spelen. Kansloos. Dan gaat het calamiteitenplan in werking. Ik zet onze spullen klaar, en Marieke verschanst zich in de bijkeuken en begint te bellen. Binnen een uur moeten we aan een accordeon zien te komen. Van dezelfde kwaliteit als de Pigini Nova van Marieke, die ze tot in het kleinste detail heeft laten bouwen. Met dezelfde afmetingen, hetzelfde bassysteem, hetzelfde bereik, en alle registers op dezelfde plek. De speld in de hooiberg.

De eerste vijf collega’s nemen niet op. Logisch, het is zaterdagavond, iedereen zit zelf te spelen. De volgende drie antwoorden wel, maar zitten aan de andere kant van het land. Dan probeert ze een accordeonvereniging in Hoek van Holland. Er wordt opgenomen. Ja, er is een goed instrument, net nieuw. Natuurlijk kan ze het lenen. Meneer heeft alleen geen rijbewijs, maar geen punt, hij chartert zijn buurman. Die wil hem vast rijden. Ze kunnen er over een klein uur zijn.

We overleggen met de organisator en besluiten een half uur later te beginnen. Dan kan Marieke het instrument nog even uitproberen zodra het arriveert. We wachten en proberen niet na te denken. We drinken thee, kleden ons om, en smeren er nog maar een laag mascara op.

Beneden horen we het publiek binnenkomen. Geroezemoes en gelach. Stoelen worden verschoven. Ze zijn er klaar voor. Wij ook. Nu nog een instrument.
Uit collegialiteit warm ik niet op en laat mijn vioolkist dicht. Dan maar allebei cold turkey.

We horen stappen op de trap. De deur gaat open, en twee vriendelijke heren stappen de kleedkamer in. Plankgas vanuit Hoek van Holland, maar met het accordeon. Marieke probeert een paar noten. De toetsen zijn breder dus alle afstanden zijn groter. Registers zitten op een andere plek. Het belangrijkste register is vals. De oriëntatie-ribbels op de 120 basknoppen, een soort braille, zitten andersom. Oh My God. We krijgen de slappe lach. Oké, showtime.

We spelen en doen alsof er niks aan de hand is. Ik verbijt mijn lach als ik vreemde noten hoor, maar Marieke merkt het gelukkig niet. Met opperste concentratie ploegt ze van noot naar noot.

Na afloop wil het publiek weten of het nou echt zo’n verschil is, een leeninstrument. Ja dus.
Alsof je met een andere man in bed ligt.

Lees en luister ook