Cécile Huijnen | 05 juni 2018

Snapshot Klassiek Raar sfeertje

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Raar sfeertje

Ik ben onderweg naar een zaal waar ik nooit geweest ben. Ik moet daar het vioolconcert van Brahms spelen, met een orkest dat ik niet ken. Ik heb ook geen idee wie er op de bok staat. De repetitie ging om een mij onbekende reden niet door, dus hoppa, meteen concert. Allemachtig, waar ben ik aan begonnen.

Na drie rondjes om het gebouw vind ik eindelijk de artiesteningang. Ik zie dat ik opeens nog maar een kwartier voor aanvang heb. Hoe kan dat nou? O help, snel, waar is mijn kamer? Hijgend ren ik het gebouw door, vioolkist in de hand, een schoudertas die bij elke stap tegen me aanbotst, en met mijn jurk in de hoes onder mijn arm gepropt. Een vriendelijke violist wijst me mijn kamer, hij en zijn collega’s staan al klaar om op te gaan. In mijn kamer rits ik gehaast mijn vioolkist open, en wurm ik me in mijn jurk. Met veel moeite krijg ik de rits dicht. Maar er is iets raars, waarom is de jurk zo kort? Wat heeft de stomerij in godsnaam gedaan? Hij komt tot halverwege mijn bovenbenen, terwijl hij bijna een meter langer hoort te zijn. O nee, zo kan ik het podium toch niet op? Ik heb geen alternatief, hopelijk zit er geen ladder in mijn panty. Ik graaf in mijn tas. Geen panty. Dit is volslagen idioot. Oké, geen tijd meer, dan moet het maar zo. Stemmen en opgaan.

Ik haast me door de gang naar de deuren van het podium. Door het kleine ruitje zie ik het orkest klaar zitten, en de dirigent – nooit eerder gezien – staat er ook al. De hele zaal zit in doodse stilte op mij te wachten. Raar sfeertje. Ik ruk aan de deur maar die zit muurvast. Ik leg mijn viool in een hoek en ga met mijn hele gewicht aan de deurhendel hangen. Geen beweging. Panisch ren ik door de gang achter het podium naar de andere kant. Daar doet de deur het prima en ik stort bijna horizontaal het podium op, tegen een bassist aan. Gierend van de zenuwen loop ik naar voren. Bij wijze van kennismaking wijst de dirigent geïrriteerd op zijn horloge. Ik bid dat ik Brahms heelhuids doorkom en ben blij dat het orkest een intro van een paar minuten heeft. De dirigent heft zijn handen, en dan hoor ik de eerste maten van het vioolconcert van Sibelius.

Mijn hart slaat over, ik heb een droge keel, en in het donker maai ik het glas water van het nachtkastje. Het duurt even voordat doordringt dat er niks aan de hand is. Ik moet studeren, en vanmiddag heb ik een repetitie met mijn duo. Het vioolconcert van Brahms staat helemaal niet op het programma, integendeel, ik heb het al jaren niet gespeeld.

Gemiddeld een keer per jaar komt-ie voorbij, deze nachtmerrie, en niet persé op een moment dat ik iets spannends moet doen. Altijd weer de korte jurk. Altijd een onbekend orkest en dirigent. En áltijd het verkeerde stuk.