Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Mooi shot

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Mooi shot

Hij loopt naar de eerste rij en checkt zijn stoelnummer. Terwijl hij gaat zitten voelt hij in de zak van zijn colbert. Gelukkig, het zit erin. Dan staat hij weer op. Toch maar een stoel verder, want hij wil niet tegen de dirigentenbok aan zitten kijken. Wacht, de hele rij is leeg, dus hij kan best nóg een stoel naar links. Alle eerste violisten kan-ie nu zien. En hij heeft perfect zicht op de solist straks, in het tweede stuk. Hij zit op bijna-aanraakbare afstand.

Ik sta in de coulissen, en haal diep adem. Dan loop ik het podium op en buig. De eerste rij is leeg, op een man na. Achter hem zit het goed vol. Het orkest begint. Nog drie maten. Dan zet ik in.

Ze speelt niet uit het hoofd, er staat een kleine lessenaar vlak naast de bok. Beetje jammer. Hij staat op en gaat nog een stoel naar links. Een paar eerste violisten kijken hem verbaasd aan.

Er beweegt wat vooraan. Nou ja, gebeurt vaker. Snoepje uit de tas vissen, een programma dat valt, kan gebeuren. Kom, ogen dicht en doorspelen.

Ja, nu ziet hij alles. Hij voelt weer in zijn jaszak, en pakt de camera eruit.
Hij zoomt uit. Mwah. Zo vanuit zijn stoel is de hoek niet goed. Hij wil haar recht voor de lens.

Nog twee maten voor die enge passage. Rustig ademen, gewoon doen.
Huh? Op de eerste rij staat die ene man op. Zou hij niet goed geworden zijn? Niet op letten, anders kleun je ernaast.

Hij drentelt langs vier stoelen heen en weer en gaat recht voor haar staan. De camera gaat omhoog. Hij zoomt weer in en uit, en begint plaatjes te schieten.

Allemachtig, wat is dit? Staat-ie nou foto’s te maken? Op 1 meter? Hoe delete ik die man?
Ik kijk hem even aan. Hij lijkt het niet te merken. Dan maar een stap opzij, ik kruip even achter de lessenaar.

Ze kijkt hem recht aan. Ja, dat is een mooi shot! Terwijl ze doorspeelt gaat ze een stukje naar links. He, das jammer, nou moet hij ook weer schuiven. Ze doet weer een stap. Hij ook. Jammer hoor, dat ze niet even blijft staan. Waarom sissen die mensen nou achter hem?
Daar gaat ze weer. Oké, nog een stuk opzij.

De Fantasy on Porgy & Bess voor viool en orkest van Gershwin, jaren geleden in de schouwburg in Doetichem. Echt gebeurd.

pl-jazz-in-klassiek-vk_220x220Lees en luister ook