Cécile Huijnen | 18 september 2018

Snapshot Klassiek Met frisse tegenzin

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Met frisse tegenzin

Ik had pijn in mijn nek. Al een hele tijd. Er zijn twee opties: de deur van de fysio platlopen of mijn houding en gear veranderen. Die gear bestaat uit een paar hulpstukken, protheses eigenlijk, om het hele zaakje op zijn plek te houden en – zogenaamd – moeiteloos te kunnen spelen. Deze keer koos ik optie twee.

Maar hoe verander je iets dat je het grootste deel van je leven op één bepaalde manier doet? Nou, met frisse tegenzin. Plus het pijnlijke besef dat het nodig is. Gaan sparren met collega’s die ook met dit bijltje hebben gehakt. En langsgaan bij dealers die lades vol schoudersteunen en kinhouders hebben voor alle soorten en maten violisten. Kort voor de zomer begon ik de zoektocht. De mogelijkheden zijn eindeloos, en er zat niks anders op dan zo veel mogelijk exemplaren proberen. Na een maand had ik een keuze gemaakt, en na nog eens dagen peuteren en experimenteren stonden ze op de goeie hoogte.

Nu begint het échte werk. Opnieuw leren spelen, terwijl mijn hoofd in een andere positie boven mijn viool zit. Mijn nek staat rechter, de linkerschouder is lager, en mijn rechterarm moet hoger. Waardoor ik weer anders moet strijken, als het even kan ook rechter. Vriend en collega Peter Brunt had legio goeie tips. En hij raadde me aan eens lekker met streektechniek van good old Sevcík, een Tjechische vioolpedagoog van lang geleden, aan de gang te gaan. Ik keek hem aan, hè bah, moet dat echt?

Er zat niks anders op. Buiten was het 36 graden. Binnen ook. Twee ventilators geleend, stoel voor de spiegel, en oefenen maar. Iedere dag begon met een uur streekoefeningen die ik had moeten doen toen ik zeven was. Tot mijn eigen verbazing kreeg ik er lol in. De stok achter de deur was Scheherazade begin augustus met orkest Ludwig in Turkije. Dan moest het een beetje zitten. Ik had twee weken. Wat nergens op slaat, want zo’n proces duurt eindeloos. Maandenlang nadenken bij iedere noot.

Scheherazade is achter de rug. Wat een feest was het. Ludwig is spirit, lol, energie en ambitie, gecombineerd met een bak ervaring. Iedereen onderbrak zijn vakantie om in de bloedhitte te studeren en repeteren. We speelden alsof ons leven ervan afhing. Zeventig individuen met één gevoel: hoppa, knallen met die hap. Ik heb zelden zo veel gelachen, en de groepsapp bleef nog dagen melige foto’s de ether inspugen.

De pijn in mijn nek? Die is weg. Mijn streektechniek is work in progress, maar het komt goed. Laten we wel wezen, het is peanuts in vergelijking met wat anderen voor elkaar kregen. Altviolist Jürgen Kussmaul bijvoorbeeld: bij een ongeluk verloor hij twee vingers van zijn linkerhand. Hij leerde zichzelf andersom te spelen: strijken met links – met drie vingers – en de noten met rechts. Allemensen, wat een held. Niet zeuren dus, en – Barrie Stevens zei het al – dóórgaan, voorál dóórgaan.