Cécile Huijnen | 24 april 2018

Snapshot Klassiek Lord of the Rings

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Lord of the Rings

Ik hoorde op de radio het thema van The Lord of the Rings voorbijkomen. Het volume ging meteen op max, ik ben dol op filmmuziek, en aan de met een Oscar bekroonde muziek van Howard Shore heb ik goeie herinneringen. De fantasywereld van Tolkien is niet zo mijn ding, maar de combinatie van de beelden met de muziek is geweldig. In de zomer van 2014 speelden we de soundtrack van The Fellowship of the Ring, het eerste deel van de trilogie, met Het Gelders Orkest in het Concertgebouw. Er was een groot koor bij, en het werd gedirigeerd door de fanatieke en begenadigde filmmuziekdirigent Ludwig Wicki. Boven ons hing een reuzenscherm waarop de film te zien was.

Voor het orkest was het een fijne afsluiting van een zwaar seizoen, waarin we ons te pletter hadden gewerkt. Die muziek met een goeie dirigent drie keer in een uitverkocht Concertgebouw spelen, met de vakantie in het vooruitzicht, was een cadeautje. De zaal zat vol Lord Of The Rings-liefhebbers en fanaten. Waarschijnlijk waren de meesten voor het eerst in het Concertgebouw, en hadden ze nooit eerder een symfonieorkest en koor live meegemaakt. Op een gegeven moment zetten 200 musici en zangers vol in. Op het scherm trekt de overweldigende natuur van Nieuw-Zeeland, waar de film is opgenomen, voorbij. Ik keek de zaal in. Vanaf mijn stoel zag ik in het publiek een lange rij twintigers, die zich aanvankelijk een beetje ongemakkelijk leken te voelen in de klassieke setting, rechtop gaan zitten. Ze stootten elkaar aan, monden vielen open, en ik zag het kippenvel op hun onderarmen. Ondergedompeld worden in een combinatie van zoveel auditieve en visuele schoonheid was overduidelijk een nieuwe sensatie. Ik voelde me een beetje een voyeur, maar het maakte me net zo gelukkig als het onervaren publiek. Het applaus na afloop hield niet meer op, gefluit, gejoel en geschreeuw, ze bleven maar klappen. Iedere avond 2000 opgetogen gezichten.

Dit hele avontuur viel samen met het WK in Brazilië. Omdat het Nederlands elftal de laatste avond aan de bak moest, en ze bij het Concertgebouw vreesden dat het publiek daarom zou wegblijven, werd de aanvangstijd een half uur vervroegd. Na afloop kon je blijven om de wedstrijd op het filmscherm te kijken. In een moordend tempo werden alle stoelen de zaal uit gereden en zoefden mobiele biertappen de zaal in. Opeens denderde de stem van de NOS-sportverslaggever door de speakers. Daar stonden we, in de grote zaal van dé klassieke muziektempel, naar het Nederlands elftal te kijken. Dat was niet alleen voor het publiek, maar ook voor het orkest een nieuwe ervaring.

Ze – we – verloren die halve finale, maar de muziek van Frodo en Gandalf zat een week later, aan het strand op een Grieks eiland, nog steeds in mijn hoofd.