Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Kniesoor

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Kniesoor

Een tijdje terug kwam er op de autoradio mooie muziek voorbij. Ik hoorde een toporkest, met geweldige strijkers en fijnzinnige houtblazers. Er was schwung en sfeer, alles was loepzuiver en er kwamen prachtige vioolsolo’s langs. Het stuk kwam me vaag bekend voor, maar ik kon het niet plaatsen.

Ik ga altijd raden, zoals ik dat ook doe in Diskotabel. Wie is het? En waarom? Concertgebouworkest? Zou kunnen. De Berliner? Hmm, die klinken doorgaans wat vetter. Een Amerikaans orkest? Nee, dit was onmiskenbaar Europees, licht en warm. L’Orchestre de Paris dan? Het bleek een live opname, want toen het eerste deel klaar was hoorde ik gehoest vanuit de zaal. Hmm, dat gehoest, in die wollige akoestiek… Ik draaide het volume omhoog. Het orkest speelde verder, en het bleef maar mooi.

Bij de afkondiging reed ik bijna de vangrail in. Het was Shylock van Gabriel Fauré door Het Gelders Orkest met dirigent Roberto Benzi. De vioolsolo’s speelde ik zelf. Ik moet toegeven dat het mijn gedachten had gekruist, want het geluid leek op het mijne. Maar ik heb altijd iets te zeuren, en als ik niks te zeuren heb kan ik die violist niet zijn, da’s logisch.

Ik luister altijd überkritisch, heel irritant voor anderen. Ik stoor me aan ongelijkheden, valse noten, en aan ouderwetse of routineuze interpretaties. Toen ik me het concert weer voor de geest haalde wist ik waarom ik het niet had herkend. Puur vanwege mijn eigen gevoel die avond. Ik vond de muziek mooi maar niet bijzonder. Ik had geen inspiratie en voelde er niks bij. Waarschijnlijk was ik gewoon moe en had ik mijn dag niet. Kun je zo hebben. Ik delete het dan snel. Het heeft weinig zin om te gaan zitten balen. En een dag later speel je weer wat anders.

Maar mijn gevoel klopte dus niet. Ik vind Shylock nog steeds geen symfonisch hoogtepunt, maar de bezieling en geestdrift spatte ervan af. Het luisterde lekker, zelfs met de herrie van de A12 erdoorheen. En het feit dat het geen perfecte cd opname was, maar een live concert, inclusief geluiden uit de zaal, maakte het alleen maar mooier. Ik hoorde de typische, warme, Arnhemse sound, zangerige solo’s van mijn groep en lyrische frases van de blazers. Alle neuzen stonden dezelfde kant op. Ik kon zelfs een paar te hoge noten van mezelf relativeren. Een kniesoor die er iets van zegt.

Lees en luister ook