Cécile Huijnen | 20 maart 2018

Snapshot Klassiek Imago

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Imago

Afgelopen najaar zonderde ik me een week af om te studeren in een huisje op een Portugese berg. Oké, met de nodige vinho verdes tussendoor en een dagelijkse duik in de Atlantische Oceaan. Ik verenig het nuttige graag met het aangename. Toen ik bij de terugvlucht met mijn vioolkist het vliegtuig binnenstapte, meende ik de stewardessen te betrappen op een verbaasde blik. Eentje sprak me halverwege de vlucht aan: ‘Bent u violist?’ Toen ik bevestigend antwoordde, vertrouwde ze me toe dat ze de combi vioolkist-joggingbroek-teenslippers ‘een beetje onverwacht’ vond. Ik schoot in de lach.

Blijkbaar kleeft er aan een violist nog steeds een belegen imago. Of misschien hebben mensen het idee dat we er in het dagelijks leven net zo glamorous bijlopen als op de bühne. Kijk, ik vind het heerlijk om me op te doffen voor een concert en me in een chique jurk te hijsen als ik solo speel. Maar in mijn vrije tijd, laat staan op vakantie, sta ik in de relaxstand. Op teenslippers in een vliegtuig geeft me het ultieme gevoel van vrijheid. De joggingbroek doet dat ook. Ik ken een dirigent die in een overjarige grijze joggingbroek repeteert, hoog opgetrokken over zijn dikke buik, en met een veel te groot overhemd erin gepropt. Geen gezicht, maar ik vind het geweldig. Hij is zichzelf, en repeteert blijkbaar het fijnst in die outfit. En ’s avonds staat hij ultra gesoigneerd op de bok. De ene dirigent repeteert op sneakers, de ander op Italiaanse Santoni’s. Dat geldt ook voor musici, belegen zijn we allang niet meer. De sexy slimfit overhemden en leatherlook skinny’s zijn ook bij ons doorgedrongen.
Bij mij persoonlijk verschilt het van dag tot dag, en het hangt er ook van af hoe lang ik in touw ben. Ik heb op een warme dag weleens staan twijfelen of ik op teenslippers naar de orkestrepetitie zou gaan. Maar dat was me op dat moment toch een brug te ver.

Die stewardess overigens, had heur haar in een nonchalante maar tegelijkertijd überchique Grace Kellyrol zitten, en ik vroeg haar op míjn beurt hoe ze dat had gedaan. Want ik wil al heel lang zo’n rol, op het podium. ‘Loop maar even mee’ zei ze. Ik liep achter haar aan en uit het zicht achter het gordijn gooide ze haar haar los, hing haar hoofd ondersteboven en demonstreerde hoe ze in één beweging het haar in een rol manoeuvreerde en er een paar spelden in jaste. Dat heb ik vervolgens een tijdje met haar staan oefenen. Ik zie nóg de verblufte blikken van de andere passagiers toen ik weer achter het gordijn tevoorschijn kwam. Grace Kelly in joggingbroek.

Een dag na mijn terugvlucht las ik dat – als het aan de Amerikaanse modeontwerper Michael Kors ligt – teenslippers gewoon schoenen zijn. From Manhattan to Malibu, en ook onder een avondjurk. Neelie Kroes – niet de minste – is een van zijn fans. Ik ben dus vet trendy. Oké, onder m’n mooie jurk voorlopig nog stiletto’s, maar komende zomer ga ik op m’n slippers naar de repetitie.