Cécile Huijnen | 05 maart 2018

Snapshot Klassiek Hormonen

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Hormonen

Afgelopen kerstvakantie las ik met veel plezier ‘Ach moedertje’ van Hugo Borst, over zijn moeder in een verzorgingstehuis. Op een gegeven moment is de hele afdeling aan de broekhoest. Briljante term, volledig de lading dekkend. Ik blijf in de lach schieten als ik het woord hoor, maar als het je op het podium gebeurt lach je niet meer. Je kan geen kant op, dus je zit het maar uit, zo goed en kwaad als het gaat.

Je voelt hem al, broekhoest is niet het enige fysieke ongemak dat op het podium in de weg kan zitten. En dan spreek ik nu even vanuit vrouwelijk perspectief. PMS-aanvallen, zwangerschappen, miskramen, en breek me de bek niet open over de overgang. De hele santenkraam is ook bij mij langs geweest. Ja, ook tijdens concerten.

Het kan best leuk zijn, zeker in het geval van een zwangerschap. Ik weet nog dat ik mijn zoon voor het eerst voelde bewegen, in de orkestbak tijdens Verdi’s opera Luisa Miller. Verdi inspireerde hem blijkbaar, maar voor mij verdwenen Luisa en haar ingewikkelde liefdesleven even naar een andere planeet. Je bent trots op je dikke buik en je publiek leeft mee. In hun ogen ben je opeens niet alleen een violist, maar een gewoon mens. Dat je nauwelijks rechtop kan zitten – en spelen – is lastig, maar ach, die fase duurt maar even.

Opvliegers zijn van een ander kaliber. Ik doe er zelf niet moeilijk over en op repetities zeg ik het gewoon. Maar op concerten heb ik het al warm genoeg zónder hormonenfratsen. Ik herinner me eentje op een lullig moment. Ik sta een praatje te houden voor het publiek en opeens voel ik een uitslaande brand. Het zweet loopt in straaltjes langs mijn rug en mijn hoofd ziet eruit alsof ik de marathon heb gelopen. Het concert moet dan nog beginnen. In de pauze grijnsde een vrouwelijke collega: ‘Hé meid, had je er één?’

En als we het dan toch over de menopauze hebben, bleef het maar bij een opvlieger. Want ik vergeet álles. Ik heb weleens schoenen moeten lenen omdat ik op cowboylaarzen was gearriveerd, zonder concertschoenen in mijn tas. Soms vergeet ik dat ik het orkest moet stemmen. Ik doe mijn vioolkist maar half dicht, zodat alles eruit valt als ik mijn kist oppak. Ook mijn viool. Ik kom op repetities zonder mijn bladmuziek of strijkstok, en vergeet mijn lessenaarlampje mee te nemen bij recitals. Want ik zie niks meer zonder goed licht, dus zit ik weer te klooien in een zaaltje zonder fatsoenlijke verlichting.

Natuurlijk zeur ik erover, maar er grappen over maken blijkt nog de beste remedie. Want niemand zit op je zelfmedelijden te wachten, collega’s niet en het publiek ook niet. Toch mag het weleens gezegd worden, het overlevingsinstinct van vrouwen op het podium, onder alle omstandigheden, is ongeëvenaard. Helden zijn we, niet meer en niet minder.