Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Het laatste concert

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Het laatste concert

Het Gelders Orkest is opgericht in 1889. We zijn nu dus 130. Tijd voor een feestje, zou je zeggen. Maar vanaf september laten we het achter ons.

We weten al een hele tijd dat Het Gelders Orkest en het Orkest van het Oosten gaan fuseren. Nu is het bijna zover. Niemand van de musici wordt ontslagen, iedereen blijft aan boord. De opluchting overheerst, ondanks al het gedoe.

Want overal waar bedrijven fuseren, is er gedoe. Een gevoel van onveiligheid, angst voor het onbekende, je eigen routine en manier van werken moeten loslaten, het zijn zo van die dingetjes die je uit je comfortzone halen. Ik probeer me voor te stellen dat ze Ajax en Feijenoord bij elkaar gooien, maar dat wordt hem denk ik niet. Oké, dat zijn aartsrivalen natuurlijk, dat is bij ons niet het geval. Maar het schept een beeld van de impact van een fusie.

Ook musici zijn kuddedieren en zoeken bondgenoten. De ongeschreven gedragsregels die bij groepsidentiteit horen geven duidelijkheid en houvast. Tegelijk is er het gevaar van groepsdruk en beïnvloeding van het individu. Ja, ook in orkesten. We zullen over onze eigen schaduw moeten stappen, en streven naar een nieuw ‘wij’-gevoel’.

We laten onze lang-gewortelde identiteit los en gaan op zoek naar een nieuwe. Dat voelt dubbel nadat we ons jarenlang de tandjes hebben gewerkt, met desondanks te weinig inkomen. Maar verstarren werkt averechts. Met je hakken in het zand is het lastig lopen, zag ik op een poster van Loesje. Twee culturen met een verschillende speelmanier en groepsdynamiek samensmeden? We gaan het doen. Omdat het moet. En omdat het kán.

Met wat ik in beide orkesten allemaal zie gebeuren tijdens de transitie de afgelopen twee jaar, maken we een goeie kans. Iedereen wil hetzelfde: met plezier samen op het podium zitten en bouwen aan een artistiek volwaardige organisatie. Met man en macht wordt er gewerkt aan een nieuw begin. De gezamenlijke orkestcommissies en de kantoorstaf vergaderen zich suf. We zoeken nieuwe kansen en proberen op één lijn te komen. Do’s en don’ts van anderen die ons voorgingen in deze ingewikkelde materie worden gewikt en gewogen. De belangrijkste stap is gezet: het eerste seizoen staat gepland, met mooie en spannende producties in twee provincies.

Wat geweest is laten we gaan. Nouja, niet alles, onze warme klank nemen we gewoon mee. Volgende week geven we onze laatste concerten als Gelders Orkest. We maken er – ik zei het al – een feestje van. Eerst mooi spelen. Daarna aftoppen – op zijn HGO’s – met bier en bitterballen. Heel veel bitterballen.

En dan volle kracht vooruit.

Lees en luister ook