Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Effe doorzetten

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op NPO Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Effe doorzetten

Ik voel het al een week. Pijn in het lijf. Holtes die dichtslibben. Het hoofd vol watten.

Meestal werk ik het weg met porties paracetamol. Doe ik alsof er niks aan de hand is. Spelen gaat voor. En ziekmelden vind ik lullig, dan is mijn collega de sjaak op de eerste stoel. Gewoon effe doorzetten. Morgen is het over.

Nee dus. Als ik nies voel ik iedere spier. Mijn hoofd explodeert. Waterige oogjes. Mijn neus is rauw en rood van het snuiten. Zinloze exercitie trouwens, hij blijft maar lopen. Het voelt alsof er een bus over me heen is gereden. Heen en terug.

Toch maak ik aanstalten. Vioolkist dicht, warme trui aan, en een sjaal drie keer om mijn nek. Als ik mijn fietsslot probeer open te doen valt de sleutel op de grond. Geen coördinatie. Als ik hem uit de modder heb gevist sta ik te zwaaien op mijn benen. Het snot druipt in mijn sjaal.

Twintig meter fiets ik, dan moet ik stoppen. Ik kom niet vooruit.

Ik zeg het zo vaak tegen plichtsgevoelige collega’s die zich beroerd voelen en toch komen spelen: ‘Ga toch naar huis, ziek is ziek.’ Maar ik ben geen haar beter. Ik moet een arm breken voordat ik snap dat het niet gaat.

Nu snap ik het dan toch. Ik strompel terug naar huis en meld me af. “Ziek goed uit, we lossen het wel op’. Niets aan de hand. Pfff, wat verbeeld ik me wel. Alsof ik onvervangbaar ben. Echt niet.

De eerste dag lig ik alleen maar, zonder te bewegen. Omhoogkomen voor een slok water is al te veel.

Dag twee is ook een drama.

Op dag drie zie ik licht. Ik kan zitten en heb weer trek. Ik sleep me naar de bank en kijk slappe films. Tussendoor doe ik dutjes. Mijn collega’s zitten zich in het zweet te werken, en ik heb het gevoel dat ik zit te spijbelen. Wat nergens op slaat want ik ben nog steeds een dweil.

Overdreven plichtsgevoel en een onnodig schuldcomplex, er zijn er meer die er last van hebben. Een collega die een tijdje geleden gestrekt in de coulissen lag met een hartaanval wilde terug het podium oprennen, want ‘die solo komt zo’. De ambulancebroeders moesten hem tegenhouden.

Lees en luister ook