Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek De auditie

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

De auditie

Schuchter komt-ie binnen. We kennen elkaar nog niet. Ik geef hem een hand, hang zijn jas op, en bied koffie aan. Nee, hij wil niks. Ik probeer hem op zijn gemak te stellen, eerst even kletsen. Wanneer is het zover, en wat moet-ie spelen? Hij zet de orkestpartijen op de lessenaar, een idioot dikke stapel. Over twee weken is het zover.
‘Het is nog niet perfect’, waarschuwt hij. Nog een keer stel ik hem gerust. Ik ben er om te helpen. Voor tips en een hart onder de riem. Langzaam ontdooit hij, maar ik hoor zijn adem stokken bij de eerste noot.

Auditie doen, het ergste wat er is. Het is een kunst op zich.
Altijd te veel repertoire en te weinig voorbereidingstijd. Terwijl je, als je geluk hebt, vijf minuten mag spelen in een eerste ronde. Onzichtbaar, achter een gordijn. Je bent een nummer. Als je door bent naar de volgende ronde zijn er nieuwe drempels: de tafel met de commissie erachter, en de pennen die je ziet schrijven vanuit je ooghoek. Je probeert de sfeer te voelen: hoe zitten ze erbij? Glimlacht er iemand, of zijn ze moe en ongeïnteresseerd? Terwijl je speelt razen je gedachten maar door.

Je staat orkestpartijen te spelen in je dooie eentje. Iedere noot telt, op alle slakken wordt zout gelegd. Tóch moet je het concertgevoel over zien te brengen en de commissie meeslepen. Koude handen, treinvertraging, PMS, slecht geslapen? Jammer dan. Sommige jury’s zijn vooringenomen, of ongeduldig. En ik heb weleens een auditie staan doen terwijl een buitenlands orkest dat er die avond speelde met veel lawaai kwam binnenzetten. Allemaal factoren die je uit balans kunnen brengen. Als het je desondanks lukt om te spelen zoals je wil is dat een overwinning. Ook als je de baan niet krijgt.

Ik ging vroeger ook voorspelen bij docenten, collega’s en vrienden vóórdat ik een auditie deed. Alvast een keer erdoorheen ploeteren, me bewust worden van mijn valkuilen, en mijn zenuwen testen. Íedere keer was ik bloednerveus. En het moest altijd foutloos, al was ik pas halverwege het studeerproces. Gevalletje zelfkastijding, zeg maar.

Na een korte pauze beginnen we opnieuw. Ik geef complimenten, stip kritische puntjes aan, en laat zien hoe hij kan blijven ademen en ontspannen. Ik help hem het moment van de auditie te visualiseren, ook thuis, in zijn eigen studeerkamer. Technische, muzikale en mentale vaardigheden komen voorbij. Er is maar één doel: dat hij opgelucht naar huis gaat, en met zelfvertrouwen verder kan studeren.

Het grootste cadeau is een blij gezicht na de les. Soms komt er een mailtje een week later: ‘Ik heb er veel aan gehad’, of ‘ik haalde de finale’. Of zelfs: ‘het is gelukt, ik heb de baan.’
Dan juích ik mee.

Lees en luister ook