Cécile Huijnen | 11 september 2019

Snapshot Klassiek Daar zijn we weer

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Daar zijn we weer

Afgelopen zomer stond in het teken van niks doen. Althans, dat had ik me voorgenomen. Het lukte soms, met name op vakantie, weg van huis en haard. Of misschien moet ik aard zeggen. Maar thuis was het toch lastig.

Tuin onderhouden. Badkamer gewit. En toen kon ik niet meer stoppen dus ook maar de rest van het huis. Ik heb de linernotes geschreven voor de nieuwe duo-cd en me beziggehouden met de montage. En de belasting is ein-de-lijk gedaan. Nouja, ik heb de papieren bij elkaar gezocht, en dan ben ik al snel twee dagen verder. De laatste vakantieweek keek ik voorzichtig in mijn agenda. Die staat weer stampvol. Mijn hoogtepunt is komend voorjaar: ik ga The Lark Ascending spelen van Vaughan Williams. Voor het eerst.

Ik was begin 20 toen ik het voor het eerst hoorde. Een opname van Iona Brown met Saint Martin in the Fields. Ik stond aan de grond genageld. Wat een schoonheid, wat een droom van een stuk. Hiervoor wilde ik vioolspelen. Sindsdien staat het op mijn verlanglijstje.

The Lark Ascending verbeeldt het opstijgen en vliegen van de leeuwerik. De opening is simpel: twee maten orkest en dan begint de vioolsolo. En er is geen einde, het houdt gewoon op. Het is aan de luisteraar om te bedenken waarheen de leeuwerik verder vliegt en wat hij op zijn tocht tegenkomt. Compositorische do’s en dont’s lijken er niet te zijn, virtuositeit is geen doel. Er is alleen die vogel die opstijgt, hoger en hoger, en dan in een zweefvlucht de wereld onder hem aanschouwt.

Als concertmeester heb ik het gespeeld met grote solisten, Janine Jansen en Alina Ibragimova bijvoorbeeld. Droomuitvoeringen met veel risico, waanzinnig zachte passages en uitgesponnen solocadensen. Hoe mijn versie gaat klinken weet ik nog niet. Eerst maar eens de noten studeren, en dan weer wegleggen. Rust levert de mooiste ideeën op. En een beetje zelfvertrouwen doet ook wonderen. De laatste jaren kom ik los van dogma’s en regels, ik voel steeds meer speelvrijheid.

Iedere keer als ik The Lark hoor verlies ik me in mijn eigen droom. Ik zie de weidsheid van de natuur – niet noodzakelijk de Britse rotskust die Williams zag. Het liefst verbeeld ik me mijn favoriete stukje Algarve, een labyrint van zonovergoten kwelders vol vogels, krabbetjes en roze flamingo’s. Tegelijk is het een meditatie over vrijheid. Over het kiezen van je eigen pad, in het tempo dat het beste bij je past. Een meditatie die eeuwig door zou kunnen gaan.