Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Blue Monday

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Blue Monday

Vandaag is het Blue Monday. Het ganse land schijnt in een depressie te verkeren. Mijn zoon maakte er in groep acht een grap over. Met de docent als lijdend voorwerp, en iets te hard. Hij kon meteen nablijven. Om me heen hoor ik alweer gemopper over mislukte voornemens. Ik doe er zelf niet, aan, voornemens. Ik kom in actie zonder nadenken. Of ik doe niks.

Op oudejaarsavond zaten mijn zoon en ik in de auto. Op weg naar familie maakten we de balans op van 2018. Eigenlijk bleken er alleen hoogtepunten te zijn.
Voor mij waren dat een paar te gekke tournees en bijzondere concerten, projecten vol energie, lol, en zonder gedoe. Ik ben met groot plezier begonnen als columnist. Het is me gelukt mijn viooltechniek te veranderen. Het strakke harnas is afgegooid, ik speel vrijer, en zonder fysieke klachten. Én ik heb afgerekend met een paar irritante duiveltjes die al jaren op mijn schouder zaten mee te liften. Een grote schoonmaak, op alle fronten.

Geen dieptepunten dus. Afgezien van wat stomme akkefietjes, zoals het gevecht met een geleende bladblazer. Ik steek de stekker in het stopcontact van de schuur, en richt hem – terwijl ik in de deuropening sta – naar buiten. Ik druk op de aan/uitknop en binnen een seconde zit iedere centimeter van de schuur van vloer tot plafond onder minuscuul versnipperd bladafval. Bleek de zak aan de achterkant nog halfvol te zitten, met de rits open.
Of toen ik door de wasstraat ging. Met het raam open. Het elektronische knopje waar ik panisch aan rukte brak af. Ik hoop dat niemand foto’s heeft gemaakt van toen ik, schuimend en druipend bij het open raam, naar buiten rolde. Minor problems, in het kader van een beetje zelfrelativering altijd handig. En ik heb meteen een goed verhaal voor een feestje.

Is er nog wat te wensen? Tuurlijk. Meer vrije tijd: twee dagdelen werken in plaats van drie, en vaker op vakantie. Maar een seconde later zoek ik weer nieuwe doelen. Een beetje living on the edge houdt me wakker.

Blue, black of welke kleur dan ook, ik heb er geen last van. Ook al heb ik vanaf 1 januari aan een stuk door gewerkt. Orkest, solospelen, nieuwe stukken repeteren met Huijnen & Hopman, recitals, en tussendoor schrijven. De boom die ik pas een dag voor kerst het huis binnen zeulde heb ik gewoon een maand laten staan. En de bubbels gaan het hele jaar door open, er is altijd wel iets te vieren. Een enkele keer heb ik een Blue Saturday, als ik het zóveelste weekend achter elkaar werk. Oké, misschien dan toch een voornemen: de dag erna niks doen. Free Monday. Ik werk eraan.

Lees en luister ook