Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Ballen

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Ballen

Er klopt iets niet. Mijn lessenaar, die in de woonkamer staat, is leeg. Althans, er staat geen bladmuziek op. Ik heb er een foto op gezet. Het hele seizoen stond-ie barstensvol, maar de laatste weken slonk de stapel partituren – tot mijn opluchting – in rap tempo. Nu staat er niks. Behalve die foto dan. Even geen noten zien. En geen viool in de buurt.

De reserves zijn op. Het lijf doet niet meer wat ik wil. Ik zag dubbel na een lange nachtvlucht, nadat ik al drie nachten met jetlag naar het plafond had liggen staren. Ik struikelde over een stoepje, dat er helemaal niet was. En dan was er dat gevalletje verkeerde brandstof tanken, bij dat heel goedkope tankstation. Hoe suf is dat. Ik lig dubbel om de ergste Funny Homevideo’s waarbij iedereen plat op zijn gezicht gaat, en ik kreeg de slappe lach toen mijn puberzoon een serieus gesprek begon. Ook mijn geest heb ik niet meer onder controle.

Naast alle symfonische programma’s was er de aanstaande fusie van mijn orkest met de collega’s in Enschede. Dus 24/7 vergaderen: op kantoor, thuis, in de auto, aan de telefoon, voor, tijdens en na repetities en voor, tijdens en na concerten. Nog maar eens een Scheherazade – nummer vier dit jaar. Duo-repetities en recitals kriskras door het land. Crowdfunden – wat een hel, en een cd opnemen. En tussendoor met het Rotterdams Philharmonisch naar Taiwan op de dagen die ik eigenlijk had gereserveerd om te studeren. Ja, eigen schuld, dikke bult, je kan toch nee zeggen? Klopt, doe ik regelmatig. Maar Mahler’s Derde met Lahav Shani laat ik niet schieten. En er moest geschreven worden. Meestal in een verloren uurtje, dat ik eigenlijk voor iets anders nodig had. Conclusie: te veel ballen in de lucht.

Tot nu.

Ik ga lummelen. Beetje hangen. Wekenlang. Binnen en buiten, op de bank, een tuinstoel of een strandlaken. In amoebetoestand. Belangrijkste vraag: wat ga ik eten? En meteen dringt de volgende vraag zich op: wat drink ik daarbij?

Mijn vioolkist blijft dicht. Niet plannen. Niet nadenken. Hoe moet dat eigenlijk? Kan ik dat nog? De uitdaging van deze zomer: het hele zaakje daarboven stilzetten. Misschien een beetje sporten. Of niet. Nee, waarschijnlijk niet. Wandelen, dat wel. Van terras naar terras lijkt me de beste route.

In de krochten van mijn brein rijpt er ondanks mijn amoebefantasieën toch een ideetje. Een verzamelbundel uitbrengen van de Snapshots, op termijn. Dus ik ga ze finetunen. Als het weer meewerkt in de tuin, met de laptop op de picknicktafel. En dan na vijf minuten alweer weglopen om een beetje in bloembakken te graaien en verwelkte bloemetjes af te plukken. Gewoon omdat het kan. Omdat ik uren, nee dagen, zelfs wekenlang de tijd heb.

Dat het eeuwig duren mag, deze zomer.

Lees en luister ook