Paul Janssen | 28 augustus 2020

In de spotlights Stephan Moccio

Hij schreef en produceerde grote hits als Wrecking Ball voor Miley Cyrus en A New Day Has Come voor Celine Dion, maar in zijn hart is hij altijd gebleven waar hij voor opgeleid is: een klassiek pianist. Met de solo-cd Tales of Solace komt Stephan Moccio nu ‘uit de kast’. Een verhaal over het hectische bestaan en het zoeken naar stilte.

De biografie van Stephan Moccio begint zoals vele biografieën van klassieke musici beginnen. Hij werd geboren in een muzikaal gezin waar klassieke muziek vanzelfsprekend was. Hij begon op driejarige leeftijd met pianospelen, bleek talent te hebben, studeerde klassiek piano en compositie aan de University of Western Ontario en haalde er keurig zijn Bachelor of Arts. In 1994 ging het mis. Of helemaal goed, het is maar hoe we het beschouwen. Moccio was voor een vervolgstudie toegelaten aan het fameuze Berklee College of Music, toen er iets begon te kriebelen. De wens om zelfstandig te overleven in de muziekwereld was groter dan de drang om een groot klassiek pianist te worden. Daarom trad de man die in zijn jonge jaren de kost had verdiend als sessiemuzikant in dienst bij Sony/ATV Music Publishing als componist, arrangeur en producer. Deze omgeving was een moderne versie van de Tin Pan Alley waar aan het begin van de twintigste eeuw de Gershwins en consorten hit na hit schreven. Moccio deed niet anders en voorzag grootheden als Celine Dion, Sarah Brightman en Josh Groban van passende muziek en arrangementen en de Canadese tv-kijker kan nog steeds menig begin- en herkenningstune van zijn hand nafluiten.

Manipuleren

Ook toen Moccio in 2003 voor zichzelf begon veranderde er weinig. De hectiek van de studio, het arrangeren, componeren en produceren bleef en leverde resultaat op met hits als Wrecking Ball voor Miley Cyrus en Earned it voor The Weeknd, dat succes had als deel van de soundtrack van de film Fifty Shades of Grey en Moccio een Oscarnominatie opleverde. En toch kwam de onvrede. ‘Ik ben altijd een grote fan van het werk van Debussy en Chopin gebleven en ik beschouw Ralph Vaughan-Williams als een belangrijk componist’, zegt hij tijdens een online gesprek. ‘Als ik aan het einde van een drukke dag relax, luister ik altijd naar klassiek.’
Op een gegeven moment in 2018 was Moccio aan het werk in zijn studio en toen overviel hem wat hij aan het doen was. ‘Misschien heeft het te maken met het feit dat ik de vijftig nader, maar ik was opeens moe van het manipuleren, het perfectioneren, wat je in een studio nu eenmaal doet. Ik ben een echte musicus en ik had opeens de behoefte om terug te gaan naar de basis, als een timmerman die na allerhande elektronische hulpmiddelen gewoon weer naar de hamer en de beitel grijpt. Ik wilde eerlijke muziek maken, puur.’

Introspectie

Noem het een ‘coming out’, maar Moccio verlangde naar de rust van de piano, van één op één met zijn instrument. ‘Het leven is zeker nu ook door corona behoorlijk gecompliceerd. Het is snel, druk en we gaan maar door. Misschien komt het inderdaad omdat ik in het midden van mijn leven ben, maar ik wilde vertragen, mensen laten weten dat stilte en introspectie onmisbaar zijn voor een evenwichtig leven.’
Zijn terug naar langzaam, naar stil, werd het album Tales of Solace (verhalen van troost) dat net verschenen is. ‘Ik heb zes weken zitten schrijven en ik nam drie uur per dag muziek op’, vertelt Moccio over de wording van zijn solo-cd. ‘Het was een conversatie tussen mij en mijn custom made ‘upright’ Yamaha-piano. De ene keer wat meer improvisatie, de andere keer wat meer compositie. Ik heb geleerd om niets te overanalyseren. Dat is misschien wel de balans tussen mijn klassieke en mijn popachtergrond: weten waar analyse ophoudt en de vrijheid begint.’

Troost en vrede

De afgelopen maanden verscheen een aantal tracks zoals Sea Change, Whitby, Ghosts en Freddie’s Theme – geïnspireerd op de Queenfilm Bohemian Rhapsody – op onder andere Spotify en direct bleek de toon die Moccio met zijn meeslepend melodieuze pianomeditaties aansloeg aan te slaan. Zijn omfloerst klinkende instrumentale ‘songs’ (de werken op Tales of Solace duren niet langer dan een gemiddelde popliedje) zijn al meer dan 25 miljoen keer beluisterd. ‘Hoewel ik alles opgenomen heb voordat de coronacrisis begon, heb ik de tijd mee’, zegt hij bescheiden. ‘Mensen worden gedwongen een stap terug te doen, te reflecteren. Tales of Solace is wat dat aangaat een soundtrack voor een al dan niet vrijwillige quarantaine.’
De tour die Moccio had gepland om het album te promoten kan vanwege dezelfde coronacrisis niet doorgaan, maar de pianist heeft zijn weg wel gevonden. ‘Ik ben veranderd’, bekent hij. ‘Ik kan niet meer terug naar de volle hectiek van de popmuziek, naar de schijnperfectie van de studio. Ik heb geleerd dat het goed is om zaken puur en rauw te laten zijn. Miles Davis zei nota bene al dat het niet gaat om de juistheid van de noot, maar op de energie er achter. De invloed van de klassieke muziek past op dit moment het beste bij mijn energie, dus ik concentreer mij meer op componeren, op pure akoestische muziek, op een volgend album. Muziek gaat om communicatie, om mensen samenbrengen en dat doet het vooral als het zo puur en eerlijk is als het maar zijn kan. Ik hoop dat ik dat op Tales of Solace bereikt heb en mensen eindelijk eens een beetje troost en vrede kan bieden.’