Het lijkt alsof De Vier Jaargetijden van Antonio Vivaldi er altijd geweest zijn, sinds hij de concerten voltooide in 1723. Maar niets is minder waar. De componist stierf achttien jaar later straatarm en vergeten in Wenen.
Zo’n twee eeuwen lang echode zijn naam slechts in kleine kring rond. En de meeste musicologen die hem wel kenden, vonden het allemaal niets bijzonders. Maar in de jaren dertig van de vorige eeuw gaf een Amerikaans echtpaar – schrijver Ezra Pound en violiste Olga Rudge – Vivaldi een nieuw leven. Zij benadrukten dat hij niet slechts één van de talloze Italiaanse barokcomponisten was. Het tweetal struinde Europa af naar manuscripten, maakte catalogi en organiseerde in september 1939 het eerste Vivaldi-festival in Siena. Na de oorlog bleek er geen weg terug. Uitgever Ricordi in Milaan begon partituren te publiceren. Baanbrekend werk daarvoor deed de componist Gian Francesco Malipiero, die evenals Vivaldi uit Venetië kwam. Hij gaf De Vier Jaargetijden terug aan de wereld. De Amerikaanse musicoloog H.C. Robbins Landon schrijft erover in zijn Vivaldi-biografie. ‘In 1950, liep ik toevallig in de Liberty Music Shop in New York, toen daar de befaamde Cetra-opname van De Vier Jaargetijden arriveerde. De winkelier zette de plaat op. De aanwezigen, ikzelf ook, stopten met hun bezigheden, begonnen te luisteren en lieten zich betoveren door de verleidelijke muziek, die tweehonderd jaar lang vergeten in een bibliotheek had gelegen. De Vivaldi-renaissance was begonnen.’ Tegenwoordig zitten de noten van het stuk zo in onze hoofden gebeiteld dat het moeilijk is om er met nieuwe oren naar te luisteren. Iedereen kiest zijn favoriet uit de brij opnamen: van bedaagd elegant tot punkerig. De aantrekkingskracht van de stukken is dat ze een verhaal vertellen: Vivaldi verklankte vier sonnetten, die hij vermoedelijk zelf schreef. De luisteraar kan regel voor regel horen hoe Vivaldi’s woorden in noten vertaalde.
Vivaldi Recomposed
In de serie Recomposed biedt het label Deutsche Grammophon artiesten uit de clubscène de kans beroemde klassieke werken modern te laten klinken. De Britse componist Max Richter nam De Vier Jaargetijden onder handen. Waar anderen ‘recomposed’ opvatten als het mixen van verschillende bestaande opnamen, ging hij een stap verder. Werken met wat er al was, voelde voor hem, als ‘een mijnschacht graven door een ongelooflijk rijke ader en schitterende diamanten ontdekken, maar ze niet mogen meenemen. Dat was frustrerend. Ik wilde op het niveau van de noten, de diamanten, in de partituur kruipen, en die ook letterlijk her-componeren.’ Met violist Daniel Hope als solist leverde dat bijzondere Vier Jaargetijden op. We herkennen Vivaldi, maar de concerten lijken filmischer. In plaats van de hagelstenen die het trotse koren geselen, barst Richters zomerstorm los boven een verlaten industrieterrein. Behalve het her-componeren van de concerten zelf, heeft de Brit zich ook laten inspireren tot elektronische soundscapes, waarin van Vivaldi nog echo’s overblijven.
Sonnetten
Hier vind je een Nederlandse vertaling van de door Vivaldi gebruikte sonnetten. Bij ieder tekstgedeelte staat de bijbehorende muziek uit De Vier Jaargetijden. Je kunt zo de vogels, blaffende honden, donderslagen, stormen, het knappende haardvuur en alle andere beelden gemakkelijk terugvinden in de muziek.
De lente
De lente komt eraan. De vogels vieren haar terugkomst met feestelijk gezang, murmelende beekjes stromen onder een zacht aaiend briesje. Donderstormen, die de lente aankondigen, bedekken de lucht met hun donkere mantel. Als ze zwijgen klinkt opnieuw de betoverende zang van de vogels.
Op de met bloemen overdekte weide slaapt de geitenhoeder onder de zacht ritselende bladertakken, zijn trouwe hond naast hem.
Aangespoord door het feestelijk geluid van de doedelzakken dansen de nymphen en de herders lichtvoetig terwijl de lentehemel schitterend verschijnt.
De zomer
Onder de drukkende hitte van de felle zon verwelken mens en kudde, de pijnboom verzengt. We horen de koekkoek, zachte liedjes van de tortel en distelvink. Een lieflijk briesje beroert de lucht, maar plotseling steekt de noordenwind op. De kudde siddert voor de storm en zijn lot.
De vrees voor bliksem en donder berooft de herder van zijn rust, vliegen en horzels zwermen woedend rond.
Ach, zijn angst blijkt gegrond… De hemel dondert en bliksemt, hagel verwoest de korenaren en het andere graan.
De herfst
Met zang en dans viert de boer het geluk van de overvloedige oogst. Het vocht van Bacchus vloeit rijkelijk en velen eindigen in een diepe slaap.
De milde lucht geeft plezier en doet ieder zang, dans en zijn zorgen vergeten. Het jaargetijde nodigt iedereen uit tot het genieten van een zoete slaap.
Met de nieuwe dageraad komen de jagers. Ze gaan op jacht met honden, hoorns en geweren. Het wild vlucht en ze volgen het spoor. Geschrokken en doodsbang door al het lawaai van musketten en geweren, dreigt het gewonde dier te ontsnappen, maar het sterft uitgeput tijdens de achtervolging.
De winter
Bevend van kou in de ijzige sneeuw, bij de striemende vlagen van de stormachtige wind, loop je, stampend met je voeten, door de vorst te klapperen met je tanden.
Tevreden de dag doorbrengen voor het haardvuur, terwijl het buiten stroomt van de regen.
Langzaam lopen over het het ijzige pad, voorzichtig, uit angst om te struikelen. Dan, een abrupte draai, glijden, vallen op de grond. Opnieuw het ijs opgaan en behoedzaam haasten, opdat het niet scheuren zal. Plotseling breken de Sirocco, de Borea en alle andere winden uit in een fel gevecht. Dit is de winter, hij brengt ons zijn eigen vreugde.