Classics To Go | 08 november 2016

Favorieten van Gregory Porter

Hij mag dan wel geen klassiek opgeleide zanger zijn, maar Gregory Porter overstijgt met zijn fluwelen stem en liefde voor muziek alle genres. Voor Classics To Go stelde hij een lijstje samen met zijn favoriete nummers – van opera tot funk – die van invloed zijn geweest op zijn eigen muziek, die een unieke mix van jazz, blues, soul en R&B is.

Nessun Dorma uit Puccini’s Turandot – Luciano Pavarotti

‘Nessun Dorma is een klassieke aria waarnaar ik altijd weer terugkeer. Een tijdje geleden luisterde ik naar opnamen van allerlei grote stemmen. Ik kwam een filmpje tegen van een live-uitvoering van deze aria door Pavarotti. Hij maakte een verpletterende indruk. Je kon de mensen in het publiek bijna horen huilen. Geen enkele muziekliefhebber kan hiernaar luisteren zonder het mooi te vinden. Als je klassieke muziek zo uitvoert is er werkelijk niets saais, elitairs of ingewikkelds aan. Het is gewoon pure en eerlijke emotie. Ik zing niet hetzelfde repertoire als Pavarotti, maar ik probeer wel op dezelfde manier passie en emotie over te brengen als dat hij dat doet. Dat is wat grote zangers allemaal proberen.
Wat ik heb geleerd in al die jaren dat ik mij verdiept hebt in blues, gospel, jazz, soul en klassieke muziek, is dat muziek altijd een uitdrukking is van menselijkheid – en dat geldt echt voor alle soorten muziek.’

Nature Boy van eden ahbez – Nat King Cole

‘Nat King Cole was een jazzzanger toen jazz de popmuziek van die tijd was. Aan zijn zang zitten heel veel verschillende kanten. Wanneer hij begeleid wordt door strijkers, lijkt het bijna klassieke muziek. De ziel en spiritualiteit in zijn stem is op zijn hoogtepunt in Nature Boy. Ik was twaalf jaar toen ik dit liedje voor het eerst zelf zong. Het hele lied leidt in feite naar de laatste regel: ‘The greatest thing you’ll ever learn / Is just to love and be loved in return.’ Dat is de boodschap, de geur en de smaak die achterblijft als het liedje is afgelopen. Ik zing het als ik mensen werkelijk emotioneel wil raken en een positieve boodschap wil meegeven. Het is een krachtig middel om in te zetten.’

Come Sunday uit Duke Ellingtons Concert of Sacred Music

– Esther Marrow

‘Met zijn Concert of Sacred Music deed Duke Ellington alle grenzen tussen gospel, jazz en klassieke muziek vervagen. Vooral het liedje Come Sunday raakt mij erg. Het is werkelijk prachtig en heeft een zeer actuele en politieke lading. Ik weet nog goed dat ik het de eerste keer hoorde. Het was op school en ik vond het indrukwekkend relevant. En dat is nog steeds zo. Ik heb het nog nooit zelf gezongen – het voelt alsof ik dat moet bewaren voor een hele speciale gelegenheid. Als ik het ooit zing, zul je absoluut ervaren wat een fantastisch goede muziek dit is.’ (start filmpje op 43’56”)

Let’s Get It On – Marvin Gaye

‘Het geniale van dit album is dat, ondanks dat er maar weinig musici bij betrokken zijn, je toch het gevoel hebt dat er zoveel verschillende stemmen bewegen. Als ik ernaar luister, zou ik zweren dat ik een heel orkest hoor. Maar dat is niet zo, die rijkdom zit gewoon ingebouwd in de stem van Marvin Gaye en in de kleine strijkerssectie die hij gebruikt. Het is op zo’n manier gearrangeerd dat je meer hoort dan dat er daadwerkelijk is.’

Strange Fruit van Abel Meeropol – Billie Holiday / Nina Simone

‘Als ik in de gelegenheid was om een opera live mee te maken, zag ik vaak een van de vrouwelijke personages alleen op het podium staan met een emotioneel pleidooi. Het onderwerp was soms de liefde, soms rechtvaardigheid, maar in alle gevallen werd je geraakt door haar puurheid en rechtschapenheid. Dat is precies wat Billie Holiday en Nina Simone in de uitvoering van dit lied ook bewerkstelligen. Billie Holiday zong dit lied vaak op het podium bij het licht van een enkel spotlicht.
Strange Fruit is de neerslag van hoe dingen in die tijd waren en helaas soms nog zijn. Het is ook een bewijs van kracht. Ja, het is pijnlijk en verdrietig en extreem, maar het is niet nodig je een voyeur te voelen, alsof je er alleen maar op uit bent om naar het lijden van iemand te kijken. Het lied is bedoeld voor iedereen, voor ons allemaal om naar te luisteren.
Het is zonder twijfel een protestlied, en het plaveide voor mij de weg om een nummer als ‘1960 What?’ te schrijven. Ik eindig mijn shows vaak met dit nummer over de rellen in Detroit in de jaren zestig. Die werden indertijd veroorzaakt door de moord op Martin Luther King. Het is triest, maar aan het eind van het nummer klappen de mensen met elkaar het ritme mee. Het is reinigend. Dat is wat de blues doet.’