Cécile Huijnen | 02 oktober 2018

Snapshot Klassiek New York State of Mind

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

New York State of Mind

‘Mam, zullen we verhuizen?’

Pas drie dagen zijn we in New York, en mijn zoon is euforisch.
Ik was er eerder tijdens blijksembezoekjes: spelen en dan hup, het vliegtuig weer in. Nu wonen we hier een week. We cruisen wandelend en fietsend door Manhattan en Brooklyn, we blazen uit in de subway en we pakken een windje op de Staten Island ferry. We staan op wolkenkrabbers, vergapen ons aan al het moois en groots, en eten hamburgers en cheese & bacon fries bij de Shake Shack tot we erbij neervallen. Op de achtergrond de constante dreun van miljoenen airco’s. Wát een bak herrie.

Opeens realiseer ik me dat ik hier een jaar had kunnen studeren. In ’87 won ik het Oskar Back vioolconcours, een flinke geldprijs voor een studie in het buitenland. Veel eerdere winnaars vertrokken naar het pretentieuze Juilliard in New York, waar Dorothy Delay lesgaf. Maar ik wilde eerst mijn studie in Den Haag afmaken, ik was pas halverwege. Daarna kreeg ik vrij snel een baan. Dat had op dat moment mijn voorkeur boven buitenlandse avonturen. Die waren er toch wel, ik toerde de hele wereld af met allerlei ensembles en orkesten.

Toen ik uiteindelijk besloot dat ik lessen wilde van Jaap van Zweden, gaf het Oskar Back-fonds geen toestemming mijn prijzengeld te gebruiken. ‘Te Nederlands’. Maar ik volgde mijn hart en bekostigde het zelf. Ik leerde niet alleen beter vioolspelen, maar ook in mezelf geloven. Na iedere les reed ik vol inspiratie en met een big smile op mijn gezicht naar huis. Geen moment spijt van gehad, hell no.

Jaren later – mijn viool was gestolen – werd ik verliefd op een andere. Ettelijke eurietjes boven mijn budget. Ik deed weer een poging bij het Oskar Back, maar het antwoord bleef nee. Alleen voor studie, take it or leave it. Ik regelde het op een andere manier.

Doe je aan zo’n wedstrijd mee voor het geld? Ik niet. Ik zocht een doel om voor te studeren. Een jaar heb ik me uit de naad gewerkt, nieuw repertoire geleerd, en er naartoe geleefd. Naarmate het concours dichterbij kwam groeide mijn ambitie. Ik wilde in de prijzen vallen om de wereld te laten horen dat ik iets te vertellen had. Toch schrok ik me een hoedje toen ik de winnaar bleek. Er kwam veel op me af waar ik op dat moment niet klaar voor was. Ik verloor een gevoel van veiligheid, en ik verlangde naar rustig verder studeren tussen mijn vrienden in Den Haag. Achteraf realiseerde ik me dat die onveiligheid me ook ervan weerhield om naar het buitenland te gaan.

Spijt?
Nee. Natuurlijk zou New York mijn horizon enorm hebben verbreed. Of Berlijn, of Salzburg, een speelstijl waar ik meer van hou dan de Amerikaanse. Maar mijn keuzes hebben me veel opgeleverd. Ik heb er niet minder om geleerd en gespeeld, ook buiten Nederland. En die horizon, die verbreed ik nog iedere dag.