Cécile Huijnen | 12 juni 2018

Snapshot Klassiek Stom

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Stom

Ik amuseer me regelmatig kostelijk met de rubriek STOM! achter in de Linda,waarin een BN’er even mag zaniken. Het bracht me op een idee.

Wat stom,

dat er zalen zijn waar je in de schemering je noten zit te ontcijferen, omdat ze na de opkomst van de dirigent het licht half uitdraaien. Uítdraaien ja. En nee, ik ken geen complete symfonieën uit mijn hoofd.

dat het licht van make-up spiegels in kleedkamers soms zo is gemonteerd dat je gezicht in de schaduw valt. En vervolgens een attente collega op de bühne je erop wijst dat je je make up erop hebt gesmeerd à la Mathilde Willink.

dat ze niet snappen dat een warmwaterkraan in kleedkamers geen luxe dingetje is.

dat er in sommige kleedkamers geen prullenbak of handdoek is. Zodat de bananenschil in je handtas moet, en je je handen met wc-papier staat af te drogen. En dat er dan, als je staat te stemmen op het podium, nog een stukje papier aan je handen blijkt te plakken. En het publiek vooraan denkt dat je je billen hebt afgeveegd zonder je handen te wassen.

dat in sommige toiletten de wc-rol muurvast in de houder zit, en je panisch zit te peuteren om er een stukje papier uit te krijgen, terwijl je door de speakers de podium-oproep hoort.

dat de handblowers in toiletten van niet nader te noemen concertzalen het geluid van een tornado produceren, zodat je met gehoorschade het podium opgaat.

dat veel podia aan de voorkant deelbaar zijn, en ik om de haverklap met mijn naaldhakken in de spleet ertussen blijf haken. Ik heb me weleens los staan wrikken terwijl ik stond te spelen.

dat muzieklessenaars soms naar beneden zakken en je bijkans op je hurken moet tijdens het spelen.

dat de kleedkamers soms drie etages hoger zijn dan het podium, en de liften – na eindeloos wachten – zó langzaam gaan dat je te laat komt op je eigen concert. Of hijgend het podium opkomt, omdat je op je hoge hakken en met je viool in je hand toch maar die zes trappen bent afgerend.

dat het klimaat in veel zalen de gemiddelde dagtemperatuur van de Sahara benadert.

dat hippe betonnen gangvloeren continu gedweild dienen te worden, wil je met een schone concertbroek en lakschoenen op het podium staan, in plaats van eruit te zien als een Bordeaux die 20 jaar in de kelder heeft gelegen.

dat organisaties van buitenconcerten vergeten dat het niet handig is als je in je glitterjurk eerst 100 meter door de modder moet baggeren om het podium te bereiken.

En dat het wél handig is als je je vioolkist ergens kan neerleggen.

dat ik na een concert soms een half uur vaststa in de parkeergarage omdat de slagboom weer eens blijft hangen. Terwijl de oppas er vandoor moet.

Zo, dat lucht op.