Cécile Huijnen | 29 mei 2018

Snapshot Klassiek Vrije dag

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Vrije dag

8.00 De zon schijnt, ik ga eruit. Ik heb geen repetitie en geen concert. Heerlijk, een lege agenda! Wat zal ik eens gaan doen? Op de tafel zie ik mijn laptop, met een stapel papieren ernaast. Ik weet het antwoord al.

8.30 In mijn badjas peuter ik aan een column. De tijd dringt, volgende week moet ik vier stukken inleveren. Ik twijfel over de opzet en begin opnieuw.

9.30 Terwijl ik het ontbijt klaarmaak, krijg ik opeens een idee voor een nieuw onderwerp. Ik brand weer los en tik me een ongeluk.

10.30 Het ontbijt staat er nog. Ja zeg, je zou het bijna vergeten.

11.00 Wat spelen we ook alweer volgende week? Ik gluur naar mijn lessenaar. Allemachtig, wat een hoop noten. Ik maak mijn vioolkist open en zwoeg me door Rachmaninov en Sjostakovitsj.

12.30 De tuin lonkt, het gras moet gemaaid. Maar ik ga eerst even aan de slag voor mijn duo. Marieke en ik gaan volgend jaar weer opnemen, en alleen de studio, de soundengineer, en de Very Special Guest Star – nee, ik zeg nog niet wie – staan gereserveerd. De rest moet nog. Een berg werk waar ik tegenop zie. Ik stuur mails over rechtenkwesties, struin YouTube af op zoek naar repertoire en bel een arrangeur over mogelijkheden.

15.00 De telefoon blijft maar gaan. Een hoop ruis door elkaar: radio 1 over honoraria in de muzieksector, Het Gelders Orkest over een vergadering en iemand die een duo-recital wil begin juni. De to-do lijst die ik wilde afvinken wordt steeds langer.

16.00 Sjostakovitsj was nog niet klaar, dus ik zaag nog een uurtje.

17.00 Yes, grasmaaien! Als ik het verlengsnoer uitrol schiet me opeens een goeie metafoor te binnen voor mijn column. Het gras moet wachten.

18.00 De arrangeur belt terug met wat ideetjes en dan meldt Marieke zich op de andere lijn. We moeten een ingewikkelde lijst met data uitvogelen, voor concerten over anderhalf jaar. Dan ontploft een groepsapp uit het orkest. Ik heb een hekel aan groepsapps, maar soms is het handig.

19.00 Zo. Nu nog een marketingtekst schrijven, een paar – nog levende – componisten mailen of we hun stuk mogen bewerken, hulp zoeken voor de website-make-over want daar heb ik de ballen verstand van, met de cameraman voor het websitefilmpje overleggen, 20 zalen en programmeurs benaderen voor een recital, een flyer ontwerpen, een Facebookpagina voor het duo maken, facturen schrijven en achter het honorarium aan van een recital dat nog steeds niet betaald is.

Ik ben voor de helft zzp’er, en dat gaat niet zonder slag of stoot. Ik kom vaak in tijdnood en kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een week kon focussen op één ding. Het werk houdt nooit, maar dan ook nóóit op. Musici die fulltime zzp’er zijn krijgen van mij een standbeeld. Want je moet ook een duizendpoot zijn, echt álles moet je kunnen. Of je betaalt een professional die je website maakt, je marketing aanpakt en concerten voor je regelt. Maar dan heb je wel heel veel concerten nodig om quitte te spelen.

Spelen, oja! Dat komt aan het eind van het liedje, als alles eromheen geregeld is.
Zal ik nu toch nog even…Nee! Voetjes omhoog, bord op schoot.
Volgende week heb ik weer een vrije dag.