Snapshot Klassiek De bus
Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.
De bus
Ieder orkest reist met een bus naar zalen die niet in de standplaats liggen. Dat kunnen ritjes zijn van 20 minuten, maar ook drie uur. Op tournees zonder genoeg budget crossen sommige orkesten per bus zelfs half Europa door. Maar uitgezonderd de happy few gaat niemand meer op tournee, dus dat is opgelost.
In Nederland reizen orkesten meestal met vaste chauffeurs, die deel van de orkestfamilie worden. Bij Het Gelders Orkest is dat Henk. Hij is al gepensioneerd, maar voor het orkest maakt hij graag een uitzondering. Hij kent iedereen en weet precies wie er altijd op het laatste moment aan komt rennen. Hij is ook weleens met een vergeten cellokist een zaal ingelopen, op zoek naar de verstrooide eigenaar. Tijdens concerten zit-ie regelmatig in de zaal, al prefereert hij de kantine als we hedendaags repertoire spelen.
Als de bus in de file staat komt iederéén te laat, dus je hoeft je nergens druk over te maken. Je hebt tijd om te lezen, in een partituur te staren, of je nagels te doen. Een hoop mensen kletsen of appen, en jonge ouders halen hun slaaptekort in. Op de terugreis stijgt het volume, vooral als iedereen lekker heeft gespeeld. Henk gooit het koelvak in zijn dashboard vol met sixpacks en er komen chips en nootjes tevoorschijn. Een soort mobiele afterparty. Ooit liet iemand tijdens het concert een schaal bevroren haring in de bus ontdooien, maar dat was eenmalig. De lucht was niet te harden. Ik heb ook meegemaakt dat tijdens een tournee dvd’s van Jiskefet werden opgezet. Je kon dan in Duitsland een bus vol bulderende Nederlanders zien rijden terwijl De Lullo’s bezig waren. Wat trouwens niet álle collega’s even grappig vonden, maar dit terzijde.
Ik heb alleen een probleem. Ik heb reisziekte, en niet zo’n beetje ook. In een bus, achterstevoren in een trein, op een boot, in vliegtuigen, zelfs in een lift word ik groen. Toen mijn zoon een jaar of zeven was stapten we op een space-expo naïef in een minicapsule waarin je de 4G-kracht kon ervaren bij een lancering. Toen we na twee minuten naar buiten wankelden zei mijn zoon: ‘Ik word toch maar geen astronaut’. Ikzelf lag 24 uur op apegapen.
Op tournees ben ik vanaf de eerste tot de laatste dag misselijk of gedrogeerd met reispillen. Maar in Nederland rij ik alles met mijn eigen auto. Dat ik het zelf moet bekostigen neem ik op de koop toe, want er zijn ook voordelen. Ik kan bellen zonder dat iemand meeluistert, alle winegums opeten zonder uit te delen, keihard de radio aanzetten, en ik kan een half uur later weg. Want de bus maakt een hoop tussenstops om collega’s op te pikken. Scheelt ook op de terugweg, want de oppas staat meestal al met de jas aan klaar om te gaan stappen.
Eén keer ging het mis en kwam ik in een kettingbotsing terecht. Auto in de kreukels. De chauffeur van de sleepwagen bood aan om me af te zetten bij TivoliVredenburg. Niet bepaald een glorieuze entree, maar godzijdank miste ik alleen de zitrepetitie en kon ik Mahler 5 met het Residentie Orkest er net op tijd uitpersen. Op de terugweg zat ik misselijk in de trein.
Aanbevolen opnamen
