Classics To Go | 23 maart 2016

Favorieten van Ibrahim Maalouf

Ibrahim Maalouf © Denis Rouvre

Op twee nieuwe albums vereert de Frans-Libanese jazztrompettist Ibrahim Maalouf de vrouw: op Kalthoum de legendarische Egyptische zangeres Umm Kalthoum en op Red & Black Light de vrouw in het algemeen. ‘Ze zijn de grootste inspiratiebron voor mijn muziek.’ Voor Classics To Go kiest Maalouf zijn favoriete klassieke muziek.

**‘De Bach Inventies brengen me in evenwicht’**

‘Voor veel musici vormt de muziek van Johann Sebastian Bach een oerbron waarnaar ze altijd kunnen terugkeren. En ik ben daarop geen uitzondering. Bovenaan mijn lijst staan zijn Inventies, stukken die hij schreef om zijn studenten de kracht van het contrapunt bij te brengen. Noten teruggebracht tot hun essentie. Ze geven me rust. Als ik me slecht, verdrietig of moe voel, beluister ik ze alle vijftien achter elkaar. Dat brengt me weer in evenwicht.’

‘Peer Gynt is een mooie film, de film van mijn bestaan’

‘Ik hou van de beide Peer Gynt Suites van Edward Grieg. Een deel van dat verhaal speelt zich af in Noord-Afrika, waar Peer belandt, in zijn zoektocht naar het geluk. Het beroemde Morgenstimmung is een zonsopgang boven de woestijn. Hoe vaker ik naar Peer Gynt luister, hoe meer me het gevoel bekruipt dat ik me middenin een mooie film bevind, de film van mijn bestaan. Mijn grote droom is om later alleen nog maar soundtracks te componeren. Ik hou ervan om muziek op beelden te schrijven.’

**‘Blochs Schelomo kan mensen dwingen vrede te sluiten’**

‘Ernest Bloch maakte met Schelomo een werk over de wijze koning Salomon. Aanvankelijk wilde hij er een lied van maken, gebaseerd op het boek der wijsheid Prediker, maar Bloch twijfelde welke taal het meest geschikt was. Een toevallige ontmoeting met een cellist veranderde alles. Hij besloot het stuk te schrijven voor de cello, het instrument dat zo dichtbij de menselijke stem ligt. Schelomo doet voor mij Arabisch aan, hoewel het Joodse muziek is. Als ik ernaar luister, voel ik dat muziek letterlijk mensen kan dwingen vrede met elkaar te sluiten.’

‘Maurice André zong in zijn trompet’

‘Maurice André’s vertolking van het Trompetconcert van Johann Nepomuk Hummel jaagt altijd de rillingen over mijn lijf. Het tweede deel is simpelweg een van de mooiste passages voor trompet uit de muziekgeschiedenis. Het is jammer dat de meeste solisten het zo academisch spelen. Maurice André was een Franse mijnwerkerszoon die uitgroeide tot de grootste klassieke trompettist van de twintigste eeuw. Hij was mijn vaders leraar en ook ik heb nog wat lessen van hem kunnen volgen. Hij speelde dat tweede deel uit Hummels Trompetconcert als een lied. Hij zong in zijn instrument en musiceerde zoals niemand voor hem en na hem. Ik bewonder hem mateloos.’

**‘De Vijfde van Mahler draait om de essentie van het leven’**

‘De Vijfde Symfonie van Gustav Mahler speelde ik veel op jonge leeftijd, toen ik als trompettist nog in symfonieorkesten zat. Het stuk begint met een trompetsolo en een treurmars. Aan de andere kant is er het Adagietto, een liefdesverklaring aan zijn vrouw Alma. Die Vijfde van Mahler is een van de krachtigste orkeststukken die ik ken. De muziek brengt me in een bepaalde stemming, waarin alles draait om de essentie van het leven.’