Cécile Huijnen | 26 november 2019

Snapshot Klassiek Lekker snacken

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Lekker snacken

Ik heb een lange playlist op Spotify. Als ik kook, strijk of een muurtje sta te witten dan gaat-ie aan. Het is een soort fusion-style-audio-snackbar waar ik eindeloos zit te bunkeren.

Soundtracks, golden oldies, singer-songwriters, a capella koor, Franse chansons, en klassieke liederen. Gaat prima samen. Vaak zijn het liedjes of stukken die ik op de radio voorbij hoor komen. Er zitten ook tips bij van vrienden, en nummers die ik tegenkom als ik rondstruin op YouTube. Van die sessies waarbij je al lang iets anders had moeten doen, maar niet meer kan stoppen. Je komt de mooiste dingen tegen. Soms hoor ik opeens een verrassing. Dan heeft mijn zoon er iets opgezet waarvan hij denkt dat ik het mooi vind. Meestal is dat dan ook zo. Tracks uit Red Dead Redemption bijvoorbeeld, een Playstation game.

Hmm, nu ik erover nadenk, er zit niks symfonisch bij. Of vioolrepertoire. Dat geeft te denken. Of misschien ook niet. Tijdens mijn werk ben ik zo intensief bezig met wat ik speel dat ik daarnaast meer en meer neig naar niets-aan-de-hand-muziekjes. Vermaak, afleiding, gewoon lekker. Er zijn een paar uitzonderingen. In the Stream of Life, een lied van Sibelius, bewerkt door Rautavaara. Kip-pen-vel. Maar meteen erna komt een luchtig tussendoortje. Effe bijkomen.

Aan voorspelbaarheid heb ik een broertje dood, dus ik zet hem meestal op shuffle. Stiekem zit ik dan toch op mijn favorieten te wachten. Joni Mitchell met haar laatste versie van Both Sides Now uit 2000. Werkt heerlijk op mijn gemoed. En It was almost like a song van Johnny Hartman, uit de film Bridges of a Madison County. Moses kriebel, ik ga iedere keer om.

Misschien ben ik gemakzuchtiger geworden vergeleken met vroeger. Toen ging ik er echt voor zitten, en alles vond ik mooi. Nu luister ik alleen geconcentreerd naar klassiek als ik op zoek ben naar repertoire. Of wanneer ik een bepaald stuk moet spelen en me door andere opnames wil laten inspireren.

Die lagere frequentie wil trouwens niet zeggen dat ik er minder van geniet. Sterker nog, ik geniet veel meer dan toen ik net begon. Omdat ik door de jaren heen selectiever ben geworden in wat ik echt mooi vind, komt het meer binnen. Net als stilte trouwens. Vroeger was ik er bang voor, stilte riep spanning op. Met lawaai en muziek ontvluchtte ik mijn gedachten en alle onrust die daarbij hoorde.

Nu ervaar ik stilte als een weldaad. Een snack zonder calorieën. Heel gezond.