Cécile Huijnen Cécile Huijnen |

Snapshot Klassiek Concreet

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo Huijnen & Hopman, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere twee weken op maandagavond kun je haar nieuwe column beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Concreet

Elf is ze. Jurk gestreken, schoenen gepoetst. Rode wangen, gefronste wenkbrauwen. Ze speelt goed, hier staat een talent. Maar ze forceert wel. Hoge spierspanning, witte knokkels. Bij het applaus kan er geen lachje vanaf. Haar moeder, die aan de zijkant zit, kijkt net zo serieus. Ze beent nog tijdens het applaus de zaal uit.
Alle kandidaten krijgen een gesprekje met een jurylid. Familie en docenten mogen erbij zitten. Ze komen de kamer binnen, moeder vooraan. Verstrakt gelaat, hoge adem. Ze begint meteen: ‘Wat vond u va…’ , maar ik begroet eerst haar dochter. Ik krijg een slap handje.

Ik maak een compliment over haar focus op het podium. Ze ontdooit, en glimlacht. Moeders lippen zijn een strakke streep.
Ik benoem alle positieve punten en benadruk haar stabiele techniek. Op mijn vraag wat ze er zelf van vond kijkt ze me voor het eerst aan. ‘Ik was zo zenuwachtig’. Omdat ze opzag tegen de hoge passages, en bang was om eruit te vliegen. Als ik antwoord dat een misser menselijk is, kijkt moeder me nijdig aan. ‘Mijn dochter maakte toch geen missers? En als je eruit vliegt heb je te weinig gestudeerd.’ Ze spuugt het bijna in mijn gezicht.

Ik probeer moeder en dochter uit te leggen dat foutjes bij het leerproces horen. ‘Wees blij met je fouten, ook als je ze tig keer maakt. Als je weet waaróm het fout gaat kun je er wat aan doen.’ Moeder verstijft. ‘Blij met fouten? Daar doen we niet aan.’
Hmm. We?

Ik probeer het nog een keer. ‘We zijn geen machines. Met fouten leren omgaan is onderdeel van het vak.’ Ik kijk haar dochter aan. ‘Heb je er plezier in?’
‘Soms wel. Als alles goed gaat.’
‘Alleen als het goed gaat?’
Bijna onzichtbaar haalt ze haar schouders op.

Ik vertel haar dat ik kan horen dat ze keihard heeft gewerkt, en dat ze trots mag zijn op zichzelf. Maar ik zeg ook dat ik iemand zie vechten om alles goed te doen, en dat ik niet het gevoel heb dat ze ervan geniet.

Moeder staat op. ‘Genieten? Plezier? Daar betalen we die dure lessen toch niet voor? Mijn dochter studeert iedere dag drie uur, het moet technisch perfect zijn. Hier kunnen we niks mee. We willen concrete feedback. Con-creet!’
De dochter pulkt aan haar handen en zegt niks. Ze staat onder druk, ik voel haar ongemak. Na een laatste voorzichtige uitleg over het verband tussen muziek, emotie, plezier en succes, en het advies het eens met haar docent te bespreken, nemen we afscheid.

Ze is nu 20, de dochter, en studeert natuurkunde. Met vioolspelen is ze gestopt.

Lees en luister ook